Voordat ik begin met mijn verhaal even wat background info. Ik werk als corporate recruiter en employer branding professional, waarbij ik daarnaast bezig ben met van alles op persoonlijk vlak. Lees: podcasts, blogs, een e-book wat recent is uitgekomen en nu een fysiek boek aan het schrijven. (daar komt nog een aparte blog over) Voor zowel mijn baan als voor mijn persoonlijke projecten ben ik bezig met zichtbaar zijn om mensen kennis te laten maken met mij en waar ik voor sta. Denk hierbij aan actief zijn op LinkedIn (waar ik begonnen ben), Instagram en spreken op events. Alles doe ik met als doel om anderen te motiveren en inspireren. Op LinkedIn heb ik het afgelopen jaar veel content gedeeld. Doordat ik daar veel zichtbaar ben stel ik me ook bloot aan (niet opbouwende) kritiek. Dat krijg je er immers gratis bij.
Uiteindelijk gaat dit onderwerp iedereen aan en heeft het niet alleen te maken met zichtbaar zijn. We krijgen in onze dagelijkse leven allemaal weleens te maken met kritiek en het is maar net hoe we ermee omgaan. Dat ligt immers in onze handen. Het ene moment laten we het van ons afglijden en het andere moment doet het ons net iets te veel. Zoals bij mij het geval was. Onderstaande tekst deelde ik op LinkedIn. Lees maar even:
Accepteer complimenten EN kritiek. Dit ben ik, Dounia Maakor. Recruiter, moeder, vrouw, individu. Het afgelopen jaar heb ik regelmatig content gedeeld op dit platform, waarbij ik veel liefde en support heb ontvangen. Dit heb ik altijd gedaan met als doel om van waarde te zijn voor anderen.
Maar…ineens kreeg ik steeds meer (soms felle), niet opbouwende kritiek. Wow, dit was ik niet gewend. Ik schoot direct in een defensief en besloot om volledig te stoppen met kennis delen en mezelf terug te trekken. De structuur, balans, drive en zelfverzekerdheid was weg. Ik vroeg me af waar ik het eigenlijk voor deed. En dan krijg je ineens weer berichtjes van mensen dat ze tot inzichten zijn gekomen door mijn e-book over het bestrijden van arbeidsmarktdiscriminatie. DAAR deed ik het voor!
Ik trek hier lering uit door niet te stoppen en nóg meer in mezelf te geloven. En ik hoop dat als jij dit herkent of ooit in deze situatie terecht komt te denken aan het volgende:
Accept both compliments and criticism. It takes both sun and rain for a flower to grow!
Ik kreeg massaal reactie op deze tekst. Hele hartverwarmende berichten en ook een paar mensen die zeiden dat kritiek een cadeautje is. Je kan er zelf voor kiezen om het wel of niet uit te pakken. Zo hey, mooie deze.
Over dit onderwerp wil ik een podcast maken, maar ik bedacht me dat het tof is om dit samen met iemand te doen. Het is mooi om ook andere verhalen te horen. Dus die heb je nog van me tegoed!
Wees een bloem, ok? En geen verdorde plant in een hoekkie.
